Contactverlies met je kind – na een scheiding, uithuisplaatsing of detentie – is een hartverscheurende vorm van verlies waar nauwelijks woorden voor zijn. Je kind leeft nog, maar jij mag er niet bij zijn. Wie ziet jouw verdriet? Wie begrijpt jouw leegte?
 
Rouw hoort nou eenmaal bij verlies. Want als je rouw geen plek krijgt, blijf je vastzitten. Het ontregelt, verlamt en vreet energie. Rouw is rauw. Rommelig, pijnlijk en niet te ontwijken. Het overkomt je, overrompelt je, en laat zich niet dwingen in tijdlijnen of goedbedoelde adviezen.
 
De taal van mijn gemis is geen standaard rouwdagboek. Geen clichés. Geen "gewoon loslaten". Dit boek nodigt je uit om te schrijven zoals het voelt – ongefilterd, gebroken, boos, leeg. Zodat je jouw gemis niet hoeft weg te drukken, maar ruimte kunt geven. Niet om het te fixen, maar om het te laten bestaan.
 
Je schrijft op jouw manier, in jouw tempo. Met vragen die helpen om je chaos te ordenen en je verdriet onder woorden te brengen, terug te keren naar wat wél van jou is – eerlijk, ongenuanceerd, zonder haast. Dit boek geeft je toestemming om alles te voelen; Precies zoals het voor jou is.